*اول بگم من حالم خوب شده.پست قبلیمو شتر دیدی ندیدی کنید
این پستو یه بار نوشتم پرید نمیدونم چقدش یادم مونده
مسئله ی متعهد شدن به کسی یا چیزی همیشه برام استرس زا و ترسناکه.وقتی حس میکنم یکیو دارم که دوسش دارم تازه مشکلات شروع میشه.اینکه احساساتم شدیدا ناپایدار و غیر قابل اعتماده.خیلی سخته که بخوای واسه کسی توضیح بدی که دوسش داری ولی نمیدونی عمر این دوس داشتن چقدره..سخته که بخوای توضیح بدی شاید فردا تو یه ورونای دیگه بشی و یا حتی نباشی..تعهد دادن اونقدر ترس هیستیریک و غیر قابل کنترلی شده در من که گاهی از آدما دورم میکنه میکنه یا حتی فراریم میده..فکر میکنم این به حس کمال طلبی,زیاده خواهی و بلند پروازیم برمیگرده..همش این وسوسه با منه که بهتری هست . البته که هست ولی موصوع اینه که از نظر حسی هنوز به این بلوغ نرسیدم که از داشته هام لذت ببرم..مث مسافری که راهی ناکجا آباد میشه و با اینکه مقصدی نداره شوق رسیدن حتی لذت بردن از زیبایی راه رو هم ازش میگیره...خیلی غم انگیزه. در حقیقت ثبات روحی ندارم و فکر می کنم تا اواخر دهه ی دوم زندگیم هم بهش نخواهم رسید و البته توی این شرایط روحی اصلا درست نیست که درگیر تصمیم گرفتن بشم چون هر لحظه بیم پشیمانی داره...تصور کنید چقدر این شرایط دلهره زا و ترسناکه.....!!! هر بار میگم ترس یاد حرف جک می یوفتم:(( هر بار ترس می یاد سراغم اجازه میدم که ۵ ثانیه بترسم ولی بعد فراموشش میکنمو میرم جلو)) میخوام یاد بگیرم که اینجوری یکی یکی ترسامو بریزم دور.
*پیشم بمون نرو.ولی نخواه منو مال خودت کنی.تصور تو قفس بودن منو می کشه,مث همون پرنده!
**دلم یه عالمه چیپس فلفلی میخواد با ماست پر چرب کاله.بزارم جلومو تا صبح بخورم.!!!!!!!!!!!!!
***
دلم گرفته ای دوست هوای گریه با من گر از قفس گریزم کجا روم,کجا من!
کجا روم که راهی به گلشنی ندارم که دیده برگشودم به کنج تنگنا من!
نه بسته ام به کس دل نه بسته کس به من دل
در اوج آسمان ها رها رها رها من..........
((سیمین بهبهانی))
0 نظرات:
ارسال یک نظر